The story of
Diane De Neubourg.
Wie is Diane De Neubourg?
Ik ben Diane De Neubourg, ik ben 55 jaar en ben gehuwd. Daarnaast heb ik 2 schitterende dochters. Ik ben diensthoofd Fertiliteit aan het Universitair Ziekenhuis in Antwerpen. Ik heb hier voor geneeskunde gestudeerd met specialisatie Gynaecologie waarbij ik het geluk heb gehad dat ik binnen Gynaecologie verder heb kunnen specialiseren in Fertiliteit of Reproductieve Geneeskunde en ondertussen ben ik ook professor geworden.
Wat is in jouw carrièreverhaal de grootste professionele verwezenlijking geweest tot nu toe?
Ik denk dat het behalen van de titel professor toch wel één van de verwezenlijkingen is waar ik het meest trots op ben. Het gaat hierbij niet enkel over het behalen van de titel, maar het hele traject dat eraan vooraf gaat. Want professor word je niet zomaar. Een van de voorwaarden is het behalen van een doctoraat of PhD en ik denk dat je wel mag zeggen dat dit het hoogste is wat je wetenschappelijk kan bereiken. Hierbij is het belangrijk om te laten zien wat je allemaal in je mars hebt. Het gaat dan voornamelijk over het wetenschappelijk onderzoek dat gevoerd moet worden. Dit onderzoek gaat meestal niet van een leien dakje en dat was ook bij mij het geval. Ik was aanvankelijk gestart met een heel leuk project waar ik op een aantal hindernissen ben gebotst. Hierdoor heb ik mijn onderzoek helemaal moeten omgooien en dat was toch wel zeer frustrerend. In the end denk ik dat mijn doctoraat daar alleen maar beter door geworden is en dat ik toch met een heel mooi boekje geëindigd bent. Hier ben ik nog steeds trots op en haal ik nog altijd heel veel kracht en energie uit.
Wist je al van jongs af aan dat je diensthoofd wou worden en later de titel professor zou behalen?
Ik denk dat mensen die mij kennen, zullen zeggen dat het er altijd heeft ingezeten. Ikzelf heb het nooit als doel gesteld, achteraf gezien misschien om mezelf wat te beschermen. Het is ook zo dat er niet zo heel veel plekken zijn waar je kan doen wat ik nu doe. In heel Vlaanderen zijn er maar een viertal plaatsen waar een diensthoofdschap gecombineerd is met een aanstelling aan de universiteit. Ik ben altijd wel heel erg gedreven geweest om te zorgen dat wat ik deed in mijn beroep gefundeerd was op de laatste stand van de wetenschap. En dan leg je natuurlijk zelf wel de basis en de fundamenten om de zaken die nog niet uitgeklaard zijn om daar zelf onderzoek naar te doen. Diep van binnen is het toch wel iets dat ik heel graag had willen doen en is mijn carrière toch wel zo gelopen dat ik nu sta waar ik graag had willen staan.
Heb jij het gevoel gehad dat tijdens jouw carrière of nu nog steeds je soms benadeeld wordt als vrouw of dat het gemakkelijker zou zijn als man?
Ik weet niet of je zo straight forward kan zeggen dat vrouwen benadeeld worden. Ik heb wel gemerkt dat jonge vrouwen met kinderen het carrière-matig bekopen of dat het wat langer duurt. En als ik kijk naar de mannelijke collega’s, dan hebben die bepaalde hindernissen niet of toch in mindere mate. Ik merk wel dat sommige mannelijke collega’s op mijn leeftijd toch een stuk verder staan omdat zij meer gepubliceerd hebben en veel sneller onderzoekslijnen hebben kunnen uitbouwen. Maar of dat voor mij persoonlijk en voor de carrière die ik nu heb nadelig is, dat denk ik niet. Ik heb ook nooit iemand gehad die mij dat voor de voeten heeft gegooid en zei van “Oei jij hebt daar 10-15 jaar niets gepubliceerd”. Mijn antwoord hierop zou dan ook zijn “Ik kan niet én voltijds mama zijn én publicaties maken”.
Wat ik doorheen mijn carrière wel ervaren heb, is dat mannen hun sterktes meer in de verf kunnen of durven zetten dan vrouwen. Vrouwen zijn hier in het algemeen minder goed in. Terwijl zij zoveel andere talenten hebben die maken dat ze hun job even goed of nog beter kunnen doen. Wat ik ook zeker en vast wil meegeven, is dat je jezelf niet mag meten met de mannelijke collega’s rondom jou. Ik ben er zeker van dat vrouwen onderling elkaar nog meer kunnen en mogen empoweren. En wees vooral niet bang om te laten zien wat je in mars hebt!
Wat is het beste advies geweest dat je tijdens jouw carrière hebt gekregen? En daarnaast ook het slechtste advies?
Voor de slechte adviezen heb ik eigenlijk niet direct het idee dat die er geweest zijn, maar ik ben mij er heel erg van bewust dat ik die misschien gewoon genegeerd heb. Of dat ik die niet gepercipieerd heb als slechte adviezen. Ik heb misschien eerder gedacht dat past niet in mijn kraam en dat ga ik niet doen. Hierdoor heb ik mij nooit slecht geadviseerd gevoeld. Positieve adviezen vind ik echt wel moeilijker omdat ik nooit echt een voorbeeld figuur heb gehad. Ik heb ook niemand gehad die kon zeggen van kijk “Ik ga dat allemaal zo en zo doen en dan komt het wel goed”. Ik heb wel -en daar ben ik mij onlangs nog maar van bewust geworden- een hele goede coach in mijn leven en dat is mijn man. Hij is niet de professionele coach die je actief stuurt en begeleidt, maar hij is mijn klankbord en is iemand die heel goed kan luisteren. Mijn coach kent mij door en door en dat helpt eigenlijk om in no time weer de dingen in handen te pakken en de juiste keuzes te maken. Dus ik voel mij daar heel gezegend in.
"Ik ben er zeker van dat vrouwen onderling elkaar nog meer kunnen en mogen empoweren. En wees vooral niet bang om te laten zien wat je in mars hebt!"
Wat is jouw advies voor vrouwen die soms toch dat stapje terugzetten omdat ze niet genoeg zelfvertrouwen hebben?
Het belangrijkste om vooruit te gaan, maar dat is tegelijkertijd ook het moeilijkste wanneer het niet goed gaat, is “Geloof in jezelf!”. Probeer altijd terug te kijken naar wat je sterktes zijn en daar kan je tot op een zeker punt gebruik maken van hoe anderen naar jou kijken. Anderzijds als het moeilijk gaat, is het ook niet altijd evident om dat te doen. Wat ik altijd in mijn achterhoofd probeer te houden, is wat ik al heb verwezenlijkt en ik denk dat dat voldoende is om naar de volgende stap te gaan. Dat vind ik persoonlijk een hele belangrijke. Ik heb ook nooit een doel voorop gezet als “Ik wil later professor worden”, maar ik heb altijd kleine sprongetjes gemaakt. Zolang je gelooft in jezelf en opportuniteiten die zich aanbieden goed afweegt, brengt dat je al een hele stap vooruit. Ik houd altijd in gedachten “waar streef ik naar, waar in mijn carrière sta ik nu en waar wil ik naartoe”.
Wat heb je dit jaar bijgeleerd?
In tijden als deze zijn we allemaal toch een stukje teruggedrongen naar wat essentieel is en wat er echt toe doet. Ik heb bepaalde dingen meer leren appreciëren die voordien o zo vanzelfsprekend leken. We werden gedwongen en aangewezen om tijd te spenderen in kleinere kringen. Waar vroeger misschien minder tijd was voor het gezin of de familie is die er nu wel en dat vind ik toch wel erg fijn. Tegelijkertijd is wel zo dat ik groot deel van mijn sociale contacten mis, maar ik vind het toch belangrijk en ik hoop toch dat we dat voor een stukje kunnen vasthouden dat we ons eigenlijk veel te weinig realiseren in wat voor Rat Race wij zaten. Het moest altijd maar harder en meer en beter en het leek alsof dat alleen de straight way to heaven was en eigenlijk in alle eerlijkheid kan je met minder ook wel veel verder. Ik zie dat ook aan vergaderingen die tot voor kort altijd ’s avonds laat waren en veraf moesten zijn. Je moest racen om op tijd in Brussel te geraken en dan om middernacht was je pas terug thuis. Nu doen we dat allemaal met teams wat natuurlijk niet altijd even gezellig is, maar op 1,5u hebben we hetzelfde gedaan waardoor we een rustiger leven hebben. Wat ook niet wegneemt dat het fijne van die meetings ook wegvalt, het sociaal contact en de feedback van de collega’s. Dus versta me niet verkeerd. Overall denk ik dat Corona heeft geleerd stil te blijven staan bij de dingen die er echt toe doen.